Het is vandaag de zesde sterfdag van Oma Mieke. We gingen gisteren, haar verjaardag, langs op Heidepol, waar ze langzaam opgenomen wordt door het natuurlandschap. We staken kaarsjes aan en Ida stelde voor om liedjes te zingen. Natuurlijk zongen we 'lang zal ze leven', maar ook iets van kinderen voor kinderen, 'ik loop hier met mijn lantaarn' en een liedje over een kastanje.

De mist bleef gistermorgen bevroren plakken, bedekte de wereld met rijp. Vannacht sneeuwde daar een poederlaagje overheen.

Op de vrijdagen geef ik les op de Toneelacademie in Maastricht. De lessen beginnen om 15:00, dus als ik op tijd in de trein stap kan ik eerst nog even door het Bonnefantenmuseum dwalen. Op zaal daar nog tot 30 maart is de fascinerende 45 minuten durende opera Drama 1882 van Wael Shawky.

"Ik ben het kind van de duivel,mama,jij hoeft niet te huilen."Luidkeels zongen mijn dochters (4 en 7) deze opbeurende tekst. Nu zingen ze wel vaker vreemde dingen (zoals het extreem wonderlijke Capybara van de Russische twintiger  Alexey Pluzhnikov of het scabreuze Ik moet Kakken van Brigitte Kaandorp) dus we zijn wel wat gewend. Nu zingen we mee.

Blue Monday? Red Wednesday. Of blood Wednesday! Buiten is het grauw maar op de bloedbank is het bloedrood. Of plasmageel. Een grote regenboog aan kleuren dus. Kom ook langs!

Ik ga de komende avonden wat tijd doorbrengen in de negentiende eeuw. Om precies te zijn met de Grote Golf van Kanagawa (Hokusai, 1830) en de Amandelbloesems (Van Gogh, 1890). Het ene werk toont een enorme verwoestende kracht, het andere het tere begin van nieuw leven. De totaal ambitie- en pretentieloze bezigheid van schilderen op nummer ontspant me, de nutteloosheid van de hobby vind ik verheugend en om tijdelijk een paar uur in de schaduw van het passeren van de voetstappen van grote meesters te mogen verblijven is inspirerend.

Ik teken elke ochtend een tekeningetje voor in de brooddoos van de kinderen. De ene keer heb ik meer inspiratie dan de andere keer. Vanochtend was mijn inspiratie mwah. Maar het rijmt wel. Soms laat ik Mia haar tekening maken. Dit keer zijn het twee unicorns met ballonnen. Ik mag dan wel de tekst erbij schrijven. En soms mislukt het plaatje gewoon. Maar dan pas ik gewoon verbale kintsugi toe...

Het klassendier probeerde te ontsnappen maar besloot na een blik op het koude Arnhem het terrarium te verkiezen.

Raadselachtig soms, wat er in de agenda staat. Wat betekent 11:50 slang?UPDATE: Oh ja, ik moet een python ophalen op de kinderboerderij om los te laten in de klas van mijn zoon. Dat was het.

Een kerstbomenkerkhof is een plaats waar, volgens de legendes, oude, vermoeide kerstbomen instinctief naartoe gaan als ze hun einde voelen naderen. Meestal ergens in de eerste twee weken van het nieuwe jaar. Ze sterven daar dan alleen, ver van hun groep.

Deze maand geef ik de vrijdagen les op de Toneelacademie in Maastricht. Om bij het lokaal te komen, moeten we langs een verscholen halletje waar ik al ruim twintig jaar niet geweest ben. De laatste keer bij mijn afstuderen. De mergelstenen in dat donkere halletje staan vol gekrast met namen van voormalige studenten. Ook mijn kras staat er nog. 

Ethan Swope maakt waanzinnige foto's van de apocalyptische brand die LA in de as legt. Foto's waarop je de hitte in je gezicht voelt slaan. Deze foto, van een kerstboom in een afbrandend huis, is angstaanjagend prachtig. Een foto die niet zou moeten bestaan.