Voor Dadaland, de nieuwe voorstelling die Liliane Brakema en ik aan het bedenken, ontwikkelen, maken, schrijven zijn, waarin Martin en Alize niets liever willen dan samen veilig zijn (en veilig samenzijn) maar zichzelf en hun wereld voelen afbrokkelen, hebben Liliane en ik elkaar eerst brieven gestuurd om onze gedachten te ordenen en te scherpen en daarna zijn we aan het schrijfproces begonnen. Dat proces is bij iedere regisseur anders. Een klassieke samenwerking gaat uit van een aantal gesprekken aan het beginpunt, waarna ik personages, boog en scènes maak - een toneelstuk aanlever dus. Een samenwerking met Liliane is veel minder lineair en veel meer tweepersoonscollectief, waarbij veel tekstvoorstellen heen en weer gaan en een tekst een levend organisme is - die vele verpoppingen doormaakt. Er wordt veel materiaal gedeeld, waarvan dus ook veel materiaal de voorstelling niet haalt. Soms omdat het de fase van breinblurp niet overstijgt, soms omdat de scène zelf wel goed is maar niet in de voorstelling past. Die manier van werken geeft ook veel vrijheid; het wederzijds vertrouwen is groot, dus soms stuur je elkaar tekstpogingen die wellicht nog geen logisch fundament hebben, maar op een gevoelsmatige manier logisch lijken. Het is tasten en pogen - een heerlijke manier om theater te maken. Met Eugene Ionesco als belangrijke inspiratie voor deze voorstelling is het een heerlijk wonderlijke verdwaalwandeling.
Uit deze, geschrapte scène, zijn vooralsnog maar twee regels bewaard gebleven. Ik ben benieuwd of ze in de uiteindelijke voorstelling terecht komen. Want alles is vloeibaar. Ook de titel trouwens, Dadaland voldoet steeds minder aan ons verlangen tot communiceren met een breder publiek. Eventjes hebben we Home Sweet Home baby als werktitel gehad en ondertussen is de werktitel Live Laugh Love (or try). Het voorstel dat ik nu gedaan heb is: Live Laugh Love (or die trying). Komend voorjaar in de theaters, dus de titel zal binnenkort wel vast moeten liggen...
Reactie plaatsen
Reacties