Op de Jansplaats ruikt het als de ochtend na een kampvuur. Politielinten en scheve hekken sluiten het gebied af voor ramptoeristen (zoals ik?). Op doorgangen staan agenten met fietsen nieuwsgierigen op afstand te houden. Ik loop een rondje rond het afgezette blok. Zie hoe de vlammen gelikt hebben aan café de Move, waar ik als alto al stuivertjezoekend danste en dat allang niet meer bestaat (er zit / zat nu een silent disco bar in). Zie hoe van het pand erachter de balken van het dak geblakerd naar de hemel wijzen. Een dag ervoor sprak ik met een vriendin over veranderingen, dat je ze alleen opmerkt als ze zich niet te traag voltrekken. Veranderingen in de stad waar je woont vallen je vaak alleen achteraf op. Dan denk je, oh ja, zat hier niet dit of dat. Wanneer je lang in dezelfde stad woont, neem je vaak afscheid van stukjes verleden. Vaak zonder het te weten. Je herinnering past zich aan de werkelijkheid aan. Er is een continue geschiedvervalsing gaande in het brein. In de Move, dat allang niet meer bestaat, kwam ik allang niet meer. Twaalf jaar geleden voor het laatst, denk ik. Het was wodka woensdag, de volgende dag zou ik naar Rio de Janeiro vliegen, mijn mooie winterjas (van Boss) werd er gejat. Ik kwam er studenten van ArtEZ tegen die ik het volgende blok les zou geven en wist dat ik er niet meer zou komen. Was ik ramptoerist of kwam ik een beetje afscheid nemen?
Reactie plaatsen
Reacties