Op weg naar Maastricht strandde ik vlak voor Den Bosch en spuugde de trein me uit in Rosmalen, waar ik nog nooit was geweest. In het centrum hing een spandoek van de Lambertuskerk waarop stond dat de kerk de hele dag open was voor een kaarsje en gebed, maar toen ik de klink probeerde bleef de deur dicht. Ik was nog te vroeg. Ik zocht informatie en vond de openingstijden op de site - vanaf 10:00 werden de deuren geopend voor een kaarsje en gebed.
Ik vond de naam van de site geweldig: parochiemania.nl - althans, zo las ik het, als de site van iemand die zo gek is van parochies, dat 'ie stad en land afloopt om over parochies te schrijven.
Het bleek Parochie Maria, een parochie die uit acht kerken in 's-Hertogenbosch, Rosmalen en Empel bestaat. Niks mis mee natuurlijk, maar het sprak toch minder tot mijn verbeelding. De Sint Lambertuskerk was al eeuwenlang een heilige plaats. Al tussen 800 en 1300 was er een romaans tufstenen kerkje gebouwd op de donk (het hoogste plekje) in Rosmalen, las ik. Het tufsteen vervangt een al eerder gebouwd houten kerkje, toegewijd aan St. Lambertus (630-705), bisschop van Maastricht en martelaar; patroon van het bisdom Luik. Na heel wat verbouwingen en uitbreidingen was de kerk inmiddels een Rijksmonument, met rondom zich een kerkhof.
Na de Rosmaalse koffie kwam ik terug. De deur was open maar de kerk was, op het oog, leeg. Het schip was afgesloten met een stevig smeedijzeren hekwerk, maar ik kon wel een kaarsje branden. Wat ik deed. Voor Oma Mieke.
Even bleef ik in stilte voor het hek staan, daarna vervolgde ik mijn weg. In het portaal hing een groot beeld van Sint Joris en de draak. Ik werd uitgeluid door het carillon, dat Yesterday speelde van de Beatles.
Reactie plaatsen
Reacties