Twintig jaar geleden, zei Greg, was Athene op een hoogtepunt. De stad blonk, glom, was schoon en nieuw, de stoepen lagen er strak bij, de Olympische voorzieningen straalden wit in de zon, de stad was netjes en bijgehouden. Daarna zette het verval in. De economische crisis hakte er flink in, Dijsselbloem dwong de Grieken tien jaar geleden tot bezuinigingen en privatisering, de werkeloosheid schoot omhoog - nou ja, niet gezellig. De gevolgen lieten zich ook op straat zien. Gaten in het asfalt werden niet opgevuld, stoepen gingen scheef lopen, boomwortels vochten zich een weg het trottoir door, huizen gingen leegstaan en verzakten, gevels bladderden af, beton brokkelde af, et cetera. En de graffiti werd het behang van de stad. Overal zie je tags, vlekken, leuzen, letters.
Overigens hou ik wel van graffiti, althans, van het soort dat iets probeert te communiceren, of het nu politiek of poëzie is, of een poging tot kunst doet. De overgrote meerderheid van de spatverf behoort daar niet toe. Maar soms kom je aandoenlijke romantiek tegen, zoals de verzuchting in her kiss I taste revolution - ja, hormonen, dadendrang en een markeerstift...
Reactie plaatsen
Reacties