Schrijven is wonderlijk paradoxaal. Aan de ene kant sluit je je op in je hoofd, aan de andere kant duik je iedere dag in nieuwe levens, tijdperken en werelden. Schrijven is tegelijkertijd zelfverkozen isolatie als een oneindige reis.
Zo vertrok ik op een zoektocht naar het lievelingseten van de Syrische dictator Bashar al-Assad - omdat details de zuurstof zijn van ieder verhaal. En zoals bij iedere goede reis, bracht het vertrekpunt me op nieuwe uitzichtpunten.
Ik kwam terecht bij de site nofood, een Pools initiatief dat recepten verzameld uit crisisgebieden waar hongersnood heerst, die is veroorzaakt door politieke en economische rampen.
Een actuele catastrofe waar desondanks weinig aandacht voor is. Hans Hoogeveen, adviseur van de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties, sprak in NRC over de verbijsterende ramp die honger is. Als we niets doen lijden er binnen twee jaar meer dan een miljard mensen honger.
De site toont een ontluisterende verzameling gerechten van mensen die in afschuwelijke omstandigheden proberen te overleven. Gefotografeerd als ze in een luxe glossy staan, vormen de ingrediënten een schril contrast met het beeld.
Zo vindt je schrijnende recepten voor Leather Shoes soaked in Water (Tibet), Water with Petrol (Libië), Potato Peelings (Gaza) en Earth, preferably clay (Soedan).
Hier ook het recept van Assad's Mint Soup. Een gerecht met slechts vier ingrediënten: Water, zout, citroensap en gedroogde munt. Het is, zo valt op de site te lezen, een gerecht uit Mayada, een bergstadje veertig kilometer van Damascus. Het stadje, dat in opstand was gekomen tegen het regime van Assad, werd tot voorbeeld gesteld. Het werd omringd met honderden mijnen, prikkeldraad en sluipschutters en afgesloten van elektriciteit. Madaya werd een gevangenis voor 40.000 mannen, vrouwen en kinderen. De boodschap van Assad was helder - geef je over of sterf van de honger als Madaya.
Reactie plaatsen
Reacties