Als de dood dichtbij komt

In het Groningse Forum vond de eerste avond van een tweeluik over dood en rouw plaats, Als de Dood Dichtbij komt. Met professionals en ervaringsdeskundigen praatten we over leven, lijden, ondraaglijkheid, afscheid en een waardig levenseinde. Jelte Posthumus sprak met de ongeneeslijk zieke Marije Leurink, uitvaartverzorger Iede Hoorn en in de palliatieve zorg gespecialiseerde huisarts Florien van Heest. 

Op die avond sprak ik een aantal gedachten bij een waardig levenseinde uit. Ook vatte ik de avond samen in een ter plekke geschreven reflectie - met een korte gedachte over De Dodo. Op verzoek plaats ik beide teksten hieronder, gratis te downloaden.

Omdat ik als ik een jasje draag daar graag een speldje op speld, had ik mijn dochter er eentje laten uitkiezen voor deze avond. Ze koos de dodo. Een mooie keuze, vond ik, omdat het een uitgestorven vogel is en de vraag oproept wat een waardig levenseinde is, doodgeknuppeld door Hollandse zeevaarders en aangevreten door de door hun meegebrachte ratten lijkt me dat in ieder geval niet. Pas ter plekke, toen ik aan het schrijven was, zag ik ook de woordgrap. Een dyslectische schrijver zou, bij een avond over de dood, met gemak een verhandeling over de dodo brengen.

Eerder die dag bezocht ik het Groninger museum, altijd een fijne plek om in rond te dwalen, al is het maar om de glazen bloemen van Dale Chihuly. Ik zag een pastorie in Nuenen, een scheepje op een wilde zee, een molen in een ruis van verfspetters.

In Groningen sneeuwde het, wat al genoeg reden is om de trein naar het Noorden te nemen. Ik zag het groen verdwijnen in de weilanden, het begon ter hoogte van Meppel, in Assen nam het wit de overhand en in Groningen lag een mooi dekentje. Ik hoop ook nog op een goede sneeuw in Arnhem, eigenlijk kan het voorjaar anders niet beginnen.