Voor Vis á Vis schrijf ik de voorstelling Carrousel, die zomer 2026 in première gaat, maar waar we nu al hard mee bezig zijn. Omdat vorm en inhoud samen opgaan, vormgeving, techniek, kledingontwerp, tekst en pyrotechniek moeten op elkaar worden afgestemd, hebben we in deze fase al gezamenlijke productievergaderingen waarin we elkaar kunnen inspireren en beïnvloeden. 

Zo'n zeven jaar stonden we vanaf 2010 iedere laatste zondag van de maand in de schouwburg in Utrecht met De Orde van de Dag, en maakten we met een ploeg schrijvers, makers, muzikanten, acteurs binnen één dag een voorstelling over de actualiteit van die maand. We kwamen om 10:00 bij elkaar en stonden om 20:30 te spelen. In Nederland is inmiddels een Nieuwe Generatie aan de slag met een Nieuwe Orde - en ook in België is er een periodieke Orde van de Dag gaande. Op dinsdag 1 april was het de 22e editie van de Orde zoals verzorgd door Lazarus / 't Arsenaal, waarbij steeds een plukje van de oude garde ook meedoet.

Op tijd terug van lesdagje Maastricht om nog even wat te werken in de namiddagzon.

In het Museum Arnhem is nu een tentoonstelling met het werk van Jan Mankes te zien. Ik dacht dat ik er niet veel mee zou hebben, maar ik vond het aandoenlijk en ontroerend. Hij schildert kleine onderwerpen, vaak ook eenzame onderwerpen (landschappen waar de enige menselijke aanwezigheid op afstand staat). Veel vogeltjes ook, soms dood of opgezet, en de judaspenning komt ook regelmatig terug.

We deden een poging tot zwemles.We stellen de poging nog even uit.Gelukkig hebben we de foto nog.

Literair Tijdschrift De Revisor bracht een themanummer uit waarin de brief als literair instrument wordt onderzocht en, heel eervol, de titel van het nummer werd de aanhef van deze nieuwsbrieven. Veertien schrijvers en dichters schreven een brief.

Ik ben geen premièreheld. Waar sommigen het talent hebben te shinen en de goede momenten te pakken, wandel ik schutterend rond op zoek naar schaduw - blij om als schrijver meestal onzichtbaar te zijn op dat soort momenten. Bij sommige premières is dat ongemakkelijke gevoel nog sterker, zoals bij Cyrano, waar cameraploegen rondliepen, er een fotomoment bij entree was, en er allemaal mensen rondliepen die je normaal op televisie ziet.

Langs bij de repetitie van Dadaland, door Liliane, met Sophie en Joost.  Zoeken naar de grens tussen psychologisch realisme en de tekst als voertuig van de (re)constructie - hoe breng je abstractie in spel terwijl je tegelijkertijd naar herkenbaarheid streeft.

In het Agios Stefanos klooster in Meteora kocht ik een icoontje van Sint Joris, omdat me verteld was dat dit icoon een sterke beschermer is van huis en gezin. Gisteren echode Sint Joris in Rosmalen toen ik hem in het portaal van de Lambertus zag.

Op weg naar Maastricht strandde ik vlak voor Den Bosch en spuugde de trein me uit in Rosmalen, waar ik nog nooit was geweest. In het centrum hing een spandoek van de Lambertuskerk waarop stond dat de kerk de hele dag open was voor een kaarsje en gebed, maar toen ik de klink probeerde bleef de deur dicht. Ik was nog te vroeg. Ik zocht informatie en vond de openingstijden op de site - vanaf 10:00 werden de deuren geopend voor een kaarsje en gebed.

Ik kamde de klitten uit regenbooghaar, haalde de eerste (en tweede en derde) ijsjes bij Trio op de Steenstraat, zag op weg naar het heropende Heijman Ongerijmd nog altijd geblakerde balken naar de Arnhemse hemel wijzen, was trots op de 3-1 van Borre en de eerste buitenrit van Ida en zag dat de stermagnolia de bontjasjes uittrok. Al met al een prima weekend!

Op het Café Theater Festival in Arnhem zag ik collectief Oopsie Daisy met hun voorstelling Broadway Baby. Sasha Kurensky, Andrea Vass en Paulien Foest spelen met dromen uit verlangen het dagelijks leven te doorbreken - al zijn er genoeg muren voor de mens om tegen op te knallen. Vol gespeeld en gezongen, op luttele centimeters van het publiek, barstend van lef, hart en ziel.